Maandagmorgen, iets voor acht uur. Stijf en stram als een honderdjarige en met een rug die even soepel aanvoelt als een strijkplank, schuifel ik de praktijkruimte van mijn huisarts binnen.
‘Mijn advies is simpel,’ besluit hij na een kort onderzoek. ‘Rusten. Geen huishouden, geen kantoorwerk. Wel bewegen. Veel bewegen. Ga deze week maar wandelen.’
Terug buiten grabbel ik al mijn moed bijeen en bel mijn man. Nee, hij moet me niet komen halen. Ik geraak wel thuis. Hoop ik. Ik neem een ferme teug adem, overweeg mijn opties. Aan de overkant van de steenweg ligt het Duinenkerkje, het graf van Ensor en de Zeedijk. Rechts van me, een kleine vijftig meter verderop, start een lus van het Groen Lint. Het fiets- en wandelpad slingert langsheen de rand van Oostende, kronkelt door het groen, rijgt de wijken van mijn thuisstad als een lappendeken aan elkaar. Ik neem het zekere voor het onzekere en sla de hoek naar het pad om.
Het gezoem van het verkeer sterft uit. De wind ruist zachtjes, bladeren ritselen. Vlinders fladderen van de ene struik naar de andere, vogels fluiten hun beste lied. Al voelt mijn rug nog steeds als een roestig, schurend scharnier, het gepieker in mijn hoofd ebt weg. Rust en natuur, het doet iets met een mens.
Ik passeer een volkstuin. Zonnebloemen strekken hun nek naar de zon, honderd tinten groen deinen mee op een lichte zeebries. Ik wandel verder langsheen de perfect afgebakende percelen. Prei, courgettes en pompoenen gedijen naast enkele laatbloeiers, getuigen van weken woeste arbeid. Het schouwspel maakt me gelukkig. Een pijnscheut herinnert me echter aan mijn pijnlijke rug. Ik weet, aan de rand van de tuin is er plaats voorzien om te barbecueën en te picknicken.
Mijn hart krimpt ineen bij het zien van de rommel. Een lege colafles, een plastic zak op de grond. Op de tafels restanten van een zondagse picknick. Wat een zooitje! Als een geslagen hond keer ik op mijn stappen terug. Het gelukzalig gevoel van zonet glijdt van me af, mijn lijf weegt honderd kilo.
Een diepe zucht ontsnapt me. World Cleanup Day, Proper Strand Lopers, sensibilisering en andere campagnes … hebben ze nog zin? Of zoals het spreekwoord luidt: wat baten kaars en bril als de uil niet zien wil.
Foto in eigen bezit.
Groen Lint – Stad Oostende
Chantal Pauwels 