Iets voor acht uur doofden de lichten, het geroezemoes in de zaal verstomde, en nog voor ze zichtbaar was, klonk de eerste noot. Weemoed sijpelde door elke vezel van mijn lijf. Ik was meteen weer verloren.
Ik moet ongeveer vier jaar geweest zijn toen ik haar voor de eerste keer hoorde. Haar warme, krachtige stem, met dat lichte Provençaalse accent, vulde de woonkamer. Mijn kleine wereld werd op slag een stuk groter. Ik wist niet wie ze was, ik verstond haar woorden niet, maar ik voelde het. Het gevoel is nooit meer weggegaan.
Haar stem doet iets met me. Vanaf de allereerste noot smelt ik. Iets in mij ontspant, herkent. De Franse televisie op zondagnamiddag, ik veilig op de sofa tussen mijn ouders. Het kind zonder zorgen, omringd door ouders die er gewoon waren, door familie die nabij was, zonder daar veel woorden aan te besteden. Haar stem brengt me telkens terug naar die plek waar alles eenvoudig was.
Mireille Mathieu est une Grande Dame. Maar dat zijn mijn ouders ook. Groot, omdat zij mij het allereerste gevoel van geborgenheid gaven – een gevoel dat ik in elke noot van Mireille herken.
Chantal Pauwels 
Plaats een reactie