Chantal Pauwels

Twee maanden geleden liep er een berichtje van een onbekend nummer binnen. ‘Dag Chantal, heb jij in de lagere school in de Rozenlaan gezeten? Ik ben op zoek naar klasgenootjes van toen die dit jaar zestig worden, voor een klasreünie. Anne’ Tweemaal ja: ik word zestig en zat bij Anne in de klas.

Vorige maand, op een warme zaterdagavond, was het zover. Wat onwennig wachtten we elkaar op aan de blauwe poort van onze toenmalige school. Het ene gezicht herkenden we onmiddellijk, bij een ander twijfelden we wat langer. Een klas met zes Annen en twee Chantals kan nu eenmaal voor verwarring zorgen.

Benieuwd stapten we het schoolgebouw binnen. Behalve meer kleur, een hoge boom en een bloemenperk leek niet zoveel veranderd. De klassieke gevel, de hoge ramen – nog steeds enkelglas! -, de kleuterklasjes, de niet zo fris riekende toiletten, de lange gang, de brede trap. In het lokaal waar wij naar de schoolradio luisterden, hing nu een beamer én de kille tegels in de turnzaal waren vervangen door een zachte kunstvloer. In de hoek stond ‘onze bok’.

‘Hier was het vijfde,’ zei iemand. We stapten onze oude klas binnen. ‘Leeft mevrouw Goes nog?’ vroeg ik. Sabine schudde van nee. We liepen naar het raam dat uitkeek over de speelplaats. Vijftig jaar geleden speelden we daar tikkertje, zaten we te bikkelen, of stonden we – de kinderspelletjes ontgroeid – gewoon wat te kletsen. Beelden van vroeger dwaalden door mijn hoofd. Maar een welbepaalde herinnering vergeet ik nooit. Meimaand, Mariamaand. Het geluid van de bel schuurde over het plein, het rumoer viel stil. Iedereen bleef staan, draaide zich naar het Mariabeeld aan de muur, wachtte op het teken van ‘zuster directrice’. Een strenge blik, een korte knik. Onmiddellijk daarna begonnen we het Ave Maria te zingen. Opgelegde devotie om klokslag tien uur.

Wij, zestigers, zijn waarschijnlijk één van de laatsten die een kloosterzuster als directrice hadden, die twee vellen wc-papier kregen bij het binnenstappen van de toiletten, die op maandagmorgen pronkten met vijftig frank voor ons ASLK-spaarboekje, die in stilte en per twee – een modeshow waardig volgens Myriam – naar ons klaslokaal stapten. Wellicht zijn ook wij ondertussen een stukje erfgoed geworden.